ADD klaagmuur

Beste ADD,
het zou een stuk makkelijker zijn geweest als ik eerder zou hebben geweten dat je er was. Dan had ik waarschijnlijk wat sneller door mijn studie heen kunnen gaan en veel eerder op zoek kunnen gaan naar handvaten.
De flows kunnen fijn zijn, zolang de tijd in de gaten gehouden wordt, maar dat vergeetachtige, het met moeite kunnen concentreren en het niet goed kunnen plannen had ik graag willen missen.
Met een partner die perfectionist is gaat er nogal eens wat tijd verloren met gesprekken en verzuchtingen die anders niet nodig zouden zijn geweest.
Naast de al eerder genoemde flow zijn de humor en het creatieve vermogen de positieve punten, nu nog zien de balans meer die richting op te krijgen, ten koste van de negatieve punten.
Je zult nooit weg zijn maar ik weet dat je er bent en ik hou je in de gaten 🙂

Addje,

Ik weet nog niet goed wat er voor je naam moet. Wat voor aanhef.
Lieve? Beste? Dus alleen maar even je naam.

Die heeft P je gegeven, een tijdje geleden. En ik merk dat dat werkt; je bent onderdeel van mij maar ook een losstaand stukje, dat af en toe in me kruipt en het leven overneemt.

Wat was het, achteraf gezien, fijn om de diagnose ADD te krijgen.
Eerst moest ik er om huilen maar later merkte ik dat het ook rust gaf.
Ik kan er dus ECHT niks aan doen.
Dus al P zijn verwijten waren ECHT onterecht.
‘Doe toch eens wat beter je best, je kúnt het wel, als je maar wilt, doe toch niet zo dom, je kunt aan jou ook niks overlaten’… en ga zo maar door.

HET IS GEEN ONWIL.

Mijn brein werkt anders.
Dingen die voor een ander (P) heel vanzelfsprekend zijn, zijn dat niet voor mij.

En ik heb ondertussen een pracht van een trukendoos ontdekt die me helpt op momenten dat het druk is en mijn hoofd te vol.
Geeltjes op de voordeur, een lanceerplatform waar ik de dingen op leg die ik mee moet nemen, een vaste plek voor m’n sleutels, etc. etc.
En, ook heel belangrijk – rust in mijn leven. Lege ruimte in mijn agenda.
Hoe leuk dingen ook zijn, teveel van leuke dingen zorgt er vaak voor dat het mis gaat.

Zelf heb ik niet zo heel veel last van jou.
Met momenten, zoals van de week, toen ik iets vergat in een nieuw recept.
Maar over het algemeen heb ik wel een modus gevonden om met je om te gaan. Kan ik er flegmatisch op reageren.

En ook van je genieten! Want jij zorgt voor dat stuk vrolijkheid en creativiteit in mijn leven, voor de sprankeling, voor de onverwachte oplossingen.

Ik denk wel eens;
Had ik het maar eerder geweten. Hadden mijn óuders het maar eerder geweten. Dan had ik de HAVO wèl gehaald en was mijn carrière wat sneller verlopen.
Had ik minder tijd starend en dromend doorgebracht. Ik werd niet gecontroleerd en gesteund en dat had ik wel nodig.
Maar goed, wat/als heeft geen zin. Als ik kijk waar ik nu ben en hoe ik het nu doe ben ik toch heel tevreden.

Van E. hoorde ik dat ik zo vaak neurie en fluit. Dat wist ik ergens wel, maar ik ben me er nu bewuster van en probeer er in gezelschap bewuster van te zijn.

En van P moet ik vaker achteromkijken.
Ik doe mijn best en het gaat al véél beter. Ik zal het wel eens leren, ooit, om dat iedere keer te doen.
Híj mag dan leren niet van alles een punt te maken. Niet alles hoeft gezegd/gemeld…

Let nou eens op. Kijk uit met oversteken. Dènk er nou eens aan. Alweer vergeten zeker? Doe toch niet zo stom. Zit toch eens stil. Ik heb maar weer; de achterdeur gesloten, je remspoor weggehaald, je troep opgeruimd,….
Waar heb je de …… gelaten.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Toch nog verwijten, ook al is hij zich er van bewust dat jij er weer even was. En dat jij ballen uit de lucht laat vallen die ik vast probeer te houden.
Hij wordt doodmoe van jou (en dat snap ik!) en ik word doodmoe van de verwijten.
Ik.doe.mijn.stinkende.best.

En dat is nooit genoeg. Zal nooit genoeg zijn. Jij hoort bij mij.
En ik leer en vraag om van het woord ‘verwijten’ het woord ‘reminders’ te maken.
Er minder zwaar aan te tillen.

En gelukkig vieren we ook het leven samen, P en ik. Zijn er veel mooie momenten en veel complimenten. Kunnen we enorm genieten van elkaar, met en zonder jou. En doen we SAMEN deze workshop/cursus.
Om er SAMEN van te leren, om met jou te dealen.

En dat lukt steeds beter…

12 april 2023

Aan mijn ADD,

Begin ik zo’n brief met ‘Lieve ADD’? Of ‘Beste ADD’? Toch maar gekozen voor een neutralere aanhef, want ik weet nog niet zo of ik echt blij ben met dit extraatje, hahaha. Natuurlijk heb je me veel gebracht. En ik hoop dat het vanaf nu nog beter zal gaan, nu ik weet dat je mijn brein bestuurt en dat daardoor mijn acties beter te verklaren zijn. (En mijn niet-acties.)

Wat wil ik kwijt aan jou, wat wordt de strekking van deze brief? Ik denk dat het op dit moment moet gaan over de erkenning en de acceptatie. Het is zeker tien jaar geleden dat ik ergens een artikel las over jou en dat bij mij alle alarmbellen afgingen, dit ging over mij! Ik zie mezelf nog zitten in de bedrijfskantine, in gesprek met Elja: ‘ik weet wat ik heb!’. Maar dan. Ik heb er toen voor gekozen om niet de officiële diagnose te laten stellen, maar al doende te gaan leren en accepteren. Tot anderhalf jaar geleden. Ik was zo moe van dat al doende leren. Ik wilde toch de diagnose, om zo versneld te kunnen leren, in te tunen bij een lerende en ervaren community.

Want wat beteken je voor mij, beste ADD? Je zorgt voor chaos in mijn hoofd. Eén grote brei, niks georganiseerd in overzichtelijke bakjes en vakjes met naamstickers erop. Nee, alles moet overhoop om bij dat ene stukje informatie te komen. En, oh, dáár was dat andere stukje informatie! Weg focus.
Informatie opslaan is geen betrouwbare feature met jou. Ik stond regelmatig op een verkeerde dag (!) bij een afspraak of arriveerde op tijd, maar op een verkeerde locatie, zonder spullen die ik beloofd had mee te nemen. Ik moet zeggen dat dit in de loop van de jaren sterk verbeterd is, omdat ik dingen extra check. Alleen wanneer er veel drukte is, schiet dat er nog wel eens bij in. En er blijkt ook een zelfverzekerd stukje brein te zijn die de check soms overruled, want ‘nu weet ik het echt wel zeker’. Wat helaas geen garantie op succes is…

Met iets beginnen is ook een uitdaging. Er staan zoveel hordes voor een actie… Uiteindelijk rock ik het, zeker. Maar het kost bakken energie. Het helpt als anderen me in beweging zetten. Ik kan mee op die flow en daarna kan ik prima ‘los’. Ik vind het eigenlijk ook gewoon leuker om met anderen te werken, dus dan is dit best een positief punt.

Iets afmaken is ook een grote uitdaging. Ik heb geleerd om grotere opdrachten onder te verdelen in kleine, overzichtelijke taken en die stuk voor stuk uit te voeren. Per dag een to do-lijstje te maken. De uitdaging is dan nog om die lijst niet te groot te maken, want dan schiet ik weer op slot, vanwege het overweldigende effect.

Het helpt om lijstjes te maken. Hoewel mijn brein dan kan denken dat de taken uitgevoerd zijn en weer geen aanstalten maakt om ergens aan te beginnen. Sommige acties kunnen maanden op het krijtbord staan. Toch werkt een lijstje het beste. Kort, de taken zo concreet mogelijk genoteerd én, heel belangrijk en helpvol, de to do-list muziek van Spotify in mijn oren. Die muziek brengt me echt in een staat van doen.

Los van dit alles gaat de acceptatie van jouw aanwezigheid over zelferkenning. Door de chaos, de fouten, het niet kunnen uitvoeren van schijnbaar hele simpele dingen, voelde ik me niet goed genoeg. Ik leunde graag op anderen. Keek de kunst af. Verstopte mijn onvermogen achter humor (wat nog steeds een fijne tactiek is), charme en een dosis enthousiasme. Ik ben nu bezig mijn eigen kleur te ontdekken en te laten zien, want ik geloof absoluut dat het geen tekortkoming van het brein is, maar van onze samenleving, die het nog niet herkent en op waarde kan schatten. Dus lieve ADD, we gaan het aan!

Liefs

Dus; jij bent het die me altijd de moeilijkste weg deed (en doet) kiezen…
Het moeilijkste pad laat bewandelen…
Ik ben er tot nu toe geraakt.
Wel met heel veel faalangst, bang om de deur opnieuw tegen de neus te krijgen, met vallen en terug opstaan (maal oneindig), bang om opnieuw “fout” te doen…
Een enorme twijfel aan mezelf. Die zou ik nu graag een plaats willen kunnen geven en bedanken voor de bescherming die ze me tot nu bracht.

Maar nu wil ik net iets verder.
Daar waar mijn pad écht ligt. Dichter bij mijn passie, mijn échte kracht, mijn vuur.
(Want dat laten mijn gevoelens me natuurlijk wel duidelijk voelen: ik leef in extremen. Ik ben enorm verdrietig wanneer ik verdrietig ben, en enorm gelukkig wanneer ik gelukkig ben. Dit is ook waarom ik heel graag nog zou willen leren surfen. Surfen op de golven van het leven.)
Hoe, dat weet ik nog niet. Maar ik ga ervan uit dat ik er wel kom.
Hoe mooi zou dat niet zijn?
Je maakte me alles veel moeilijker dan zou moeten zijn.
Of dan dat het voor iemand anders zou zijn. Ik wil juist nog te weten komen “waarom”. Zodat mijn doel duidelijker ligt.
Want nu voelt het nog steeds dikwijls als “over”leven… En dat maakt het enorm lastig. Zwaar. En dan zie ik het niet meer zitten. Gaat mijn hele lijf in paniek.
En daar wil ik dus zoveel mogelijk uit. Helemaal uit liefst, als dat zou kunnen.
Ik wil er echt volledig voor kunnen gaan. Zonder twijfel.
Dat ik gewoon volledig mezelf mag en kan zijn.
En dat dat OK is. Niet als “last” wordt gezien.

Ik wil me dan ook volledig uitspreken over hoe het voor me gaat, hoe het voor me voelt, zodat anderen kunnen begrijpen waarom ik alles doe zoals ik doe.
Vanwaar mijn duizenden vragen komen (ja, iets moet duidelijk zijn voor mij om het te kunnen begrijpen), van waar mijn soms rare reacties komen, mijn nood om af en toe alleen te zijn.

MAAR…. Je bent ook degene die me doet dromen.
Gekke ideeën geeft en bepaalde dingen laat doen.
Die ik anders misschien ook nooit zou hebben gedaan, omdat het niet zo wordt “verwacht”. Die ervoor zorgt dat ik levenslang wil blijven leren, en dat het nooit saai wordt.
Die ervoor zorgt dat ik op die manier “jong” blijf.
En hopelijk ook diegene die ervoor zal zorgen dat ik vroeg of laat anderen zal kunnen verder helpen. Uit begrip, en zelfkennis.

Ik blijf hopen dat deze tijd er komt.
De tijd waarin ik rust kan vinden in wie ik ben en dat ook gewoon meer dan OK is.
Dat ik gewoon kan zijn wie ik ben. In alle rust. Zonder dat mijn hoofd op hol slaat.
Denk je dat we dit kunnen? Samen?

Hej flipperkast, emo-kip en criticus,
Wat had ik graag gewild dat ik wist dat ik je er m’n hele leven al bent, in plaats van pas de laatste 3 jaar. Er werd zoveel duidelijk!
Altijd aan zoveel dingen moeten voldoen, maar niet kunnen. Altijd al gezocht naar oplossingen en verbeteringen, om maar in ‘het straatje’ te passen, maar niet kunnen vinden. Zo enorm veel spijt van dingen die ik heb gedaan en nog meer van dingen die ik juist niet heb gedaan. Niet gedurfd, want zo hoort het niet en wat zal ‘die ander’ dan wel niet van mij denken.
Want die ander heeft me al zo vaak bekritiseerd. Je bent slimmer, je kunt meer, maak dat nou eens af, begin nou niet weer aan iets nieuws, doe nou eens normaal, let nou eens op, onthou het nou eens, kies nou, bij jou moet het altijd weer anders, zet nou eens door, doe niet zo dramatisch, stop met huilen, ik heb het al zo vaak gezegd, alsof je aan een dood paard trekt, alles is jouw eigen schuld... en dan de harde bewijzen die daarop volgde. Veel vrienden verloren, niet mogen huilen bij verlies en pijn. Niet gehoord worden of te bang om me te laten horen. Niet mezelf kunnen zijn. “Het zal allemaal wel meevallen... stel je niet aan.”
Ik voel me vaak alleen en niet veilig. Kan niet vertrouwen op mezelf, maar ook niet op die ander. OOEE, die ander.. wat heb ik een enorme hekel aan jullie! Zoveel voor jullie gevochten, gelaten, gezocht, verbeterd, gestreden, onderuitgehaald en weer opgestaan en doorgezet. En nog steeds niet goed genoeg of überhaupt niet genoeg. Maar ja.. ‘jullie’ zitten nu ìn mijn hoofd. Elke dag dat stemmetje en die onzekerheid. Die enorme criticus, waarvoor het nooit goed is.
Iedere keer de beste of betere route vinden. Al is het met de manier van aankleden, de vaatwasser inruimen, koken, opruimen, plannen, boodschappen of autorijden.
De ander ziet niet wat voor een gevecht er al aan vooraf is gegaan. Begrijpt me niet en moet dat laten zien, horen en verbeteren. Toch niet goed genoeg dus, dat beetje. Weer zoeken naar beter.
Iedere keer weer proberen om het beter te doen. Opletten met wat en wanneer ik iets zeg, proberen al die prikkels van buiten te negeren of te plaatsen. Mensen, hun gemoedstoestand lezen, ruimtes en groepen scannen en inschatten op de sfeer, geluiden en geuren elimineren of juist gebruiken. Afspraken na komen en op tijd komen. Water drinken. Lijstjes en timers niet vergeten, want ik heb ze hard nodig. Familie en vrienden niet vergeten, want die heb ik nog harder nodig.
Steeds een beetje beter.
Ik ben moe. Zo enorm moe van het mezelf elke dag moeten verbeteren en redden van mijn prikkels, gedachtes en gevoelens. Het negatieve blijven omzetten naar iets positiefs, voordelen zien en proberen te creëren, elke dag opnieuw... en anders dat masker weer op met die glimlach, aanpassen en mezelf even wegcijferen.
De emoties, van mezelf en een ander, die zo groot zijn en die kunnen inslaan als een moker. Ik durf niet op ze te vertrouwen, want over een uur kunnen ze weer weg zijn of het duurt dagen en dan lach ik mezelf weer uit. Hoe had ik dat kunnen denken?
Zoveel verspilde tijd. Ik had zoveel kunnen doen in die tijd! Ik wil nog zo veel doen! Maar wie hou ik dan voor de gek, want uitstellen blijft een talent. Daarom begin ik er vaak maar niet aan, om de teleurstelling voor te zijn, dat ik niet door de mand val en dat ik geen steken kan laten vallen, niet falen. En dat veroorzaakt weer onrust, gejaag en verwijten. Ik kan zo veel meer, wilde zo veel meer, maar het lukt me niet. Ik weet heel veel, ben nieuwsgierig naar alles, maar vergeet het toch weer. Absoluut geen specialist, maar generalist, terwijl de wereld meer focus wil.
Die flipperkast met pingpongballen op volle toeren. Weer die batterij die leeg loopt bij de kleine dingen, gedachte en emoties en dan dat brein waar eigenlijk krachtstroom voor nodig is om die draaiende te houden. Weer bewijzen dat ik het kan, dat normaal meedraaien en doen wat verwacht wordt van me. Want ik heb een ‘probleem’, het ligt aan mij en ik moet dat oplossen. Ik ben het nu toch ook wel gewend?
Ik ben moe, soms radeloos en voel me vaak eenzaam.
Niet klagen, niet zeuren en zaniken, niet tot last zijn. Gewoon weer opstaan en doorzetten. Steeds een beetje beter.

Oké.... even stilstaan bij kleine genietsels en ze zijn met veel. Zoals pruttelende curry, de geur van nieuw papier, klein gekletter van klinkers onder m’n fietsband, botsende ijsklontjes in mijn glas, dieren, een lachende fietser, het gevoel van zacht keramiek, het knikje van de buurman, de plop van de kurk...
en... even ademhalen.
Want dat doe ik wel, ik ben er nog.

Beste ADD,

Ik baal dat je ervoor hebt gezorgd dat ik me in mijn kindertijd en tienertijd zo anders heb gevoeld. Vriendinnen deden wel keurig wat er gedaan moest worden, terwijl ik constant onrust voelde, omdat ik altijd verwachtte dat ik ergens een steek zou laten vallen. Door de mand zou vallen. Huiswerk, leren, alles wat ik in mijn eentje moest klaren, verzandde in een staat van apathie. Starten met iets, ‘gewoon beginnen’ - hoe moeilijk kan het zijn?

Nou, door jou dus heel moeilijk! Het gat tussen waar ik toe in staat was en wat ik daadwerkelijk bereikte, was altijd bewust of onbewust aanwezig… en dat is klote. Gelukkig heb ik het voordeel gehad op te groeien met ook positieve omgevingsfactoren, anders was ik niet waar ik nu ondanks jou wel ben. Hoeveel geld heb ik besteed om weer aan te schaffen wat ik kwijt was geraakt. Hoe vaak gezeur gehad dat ik de deuren en ramen open liet staan. Hoe angstvallig was ik om ergens mee te starten naast het gezin. Bang dat het ten koste zou gaan van dat gezin, als ik mijn eigen ambities zou volgen. Hoeveel ballen kun je in de lucht houden met een brein dat alle kanten op schiet? Zonder je kinderen op te zadelen met de frustraties en het gemis dat je zelf hebt gehad in je kindertijd? En dat gevoel van onrust en nooit klaar zijn dat erbij komt. Opgejaagd. De honderdduizend gedachten die door elkaar door je hoofd schieten … Met het eeuwige gevoel nooit genoeg te doen. Dus heel eerlijk? Ik weet inmiddels twaalf jaar dat jij de oorzaak bent van hoe mijn bovenkamer is. Ik heb geworsteld, gewacht, gehuild en gebeden. Ik ben uitgestapt en aan de slag gegaan. En ik ben trots op waar ik nu sta. Maar man! Wat had het gescheeld als jij er NIET was geweest! 

Margo