Heb je me gemist? In augustus schreef ik geen blog, want ik dacht: weet je wat, deze ondernemer neemt eens echt vakantie!
En wat een zomer is het! Er komt geen einde aan! We fietsen, wandelen, zwemmen wat af. Lekker buiten, lekker veel bewegen, daar gaat mijn brein goed op.
Voor mijn actieve schoonmoeder werd het deze zomer helaas een ander verhaal. Het lieve mens (ja, echt, de liefste) viel en kwam ongelukkig terecht. Er zat een scheurtje in haar heup. Even kwam het zorghotel om de hoek kijken, maar mijn schoonmoeder besloot haar fort niet te verlaten. Met een logeerbed in de woonkamer en met gehoorapparaat, kunstgebit en alle pillen binnen handbereik moest het gaan lukken. De thuiszorg nam het ochtendritueel voor haar rekening en familie en vrienden vulden overige posten in. Aandoenlijk vond ik het. Deze kwieke 92-jarige, die begin dit jaar nog zelfstandig fietste, strompelde de afgelopen weken met pijn en rollator moeizaam door haar huisje, waar ze al zestig jaar woont.
Voordat ik het doorhad, kwam de ADD-hyperfocus-mantelzorger in mij naar boven. Ik belde, zocht zaken uit, vulde formulieren in voor een CIZ-aanvraag, en in no time zat er een meneer in het fort twee uur lang te bazelen over trapliften. De ergotherapeut kwam het huis veilig maken en in het buurtcentrum 500 meter verderop bleek een duofiets geleend te kunnen worden, voor maar een euro per dagdeel!
Nadat moeders, met de fysiotherapeut, de trap weer op en neer was gelopen, zette ik een douchestoel in elkaar en rollator nummer twee bovenaan de trap. Na vijf weken te hebben gepoedeld met een bakje water in de keuken was de douchebeurt boven voor haar een verademing. Ik was net zo blij toen ze weer in haar eigen kledingkast kon rommelen om zelf een jurk uit zoeken.
Mijn nieuwe missie in het leven was mijn schoonmoeder zo snel mogelijk in beweging krijgen en haar haar zelfredzaamheid teruggeven. Totaal geen last van uitstelgedrag, ik draafde lekker doorā¦ Mijn man keek me na een paar dagen verbaasd aan. Erg lief wat je allemaal doet, dat had ik nooit van je verwacht?!
Zelf was ik eigenlijk ook verbaasd. Aan de andere kant: dit is wat ik eigenlijk altijd het liefste doe, anderen weer in beweging krijgen. En als ik er dan even naast mag fietsen, ben ik blijkbaar de gelukkigste mens op aarde!
