Mijn moeder, inmiddels 78, beschouwt maar één feest in het jaar als heilig, en dat is sinterklaas. Gul als ze is, kan ze dan ongegeneerd uitdelen. Dat je niet altijd krijgt wat bij je past, doet er niet toe. Ruilen mag. Dat er soms een kleinkind wel heel erg wordt verwend geeft geen scheve gezichten. Oma heeft het allemaal niet door en verdwijnt in haar Sint-hyperfocus. Dan raakt ze wel eens het overzicht kwijt. Maar aan enthousiasme en voorpret geen gebrek. Vaak roept ze half november: ‘Ik heb alles al klaar, hoor. Alleen nog banketletters!’
Het gaat eigenlijk vooral om een grote berg pakjes, heel veel herrie in de tent en genoeg eten erbij. De regels zijn simpel. Gedicht verplicht, de rest is ondergeschikt.
Menig nieuwe vriend of vriendin die dacht in onze familie te passen, moest drie dagen bijkomen van het heilige feest. Intens kun je het wel noemen, ja.
Tijdens je opgroeien ben je je niet bewust van de gezinscultuur, ongeschreven regels en gewoonten. Je probeert er maar gewoon zo goed en kwaad bij te horen. En dat kan soms best ingewikkeld zijn!
Pas als je ouder wordt, ga je reflecteren en nadenken over je gezin van herkomst. En jij zult net als ik plussen en minnen vinden als je aan je opvoeding denkt.
Het lukte mij, tijdens en na mijn diagnostisering, niet over het onderwerp ADD of ADHD te praten met mijn moeder. Te veel emoties en gedoe, vond ik op dat moment. In mijn geval viel het niet altijd mee om te dealen met een moeder met ADHD. Maar langzaam maar zeker kwamen er momenten waarop we het er wel over konden hebben, en die ervaar ik als kostbaar.
Vorig jaar trok ik de stoute schoenen en waagde ik een poging om mijn moeder te interviewen. Dit gesprek kon alle kanten op vliegen en dat deed het dus ook. 😉 Met dochter Nienke achter de camera (zonder stabilisator, dus SCHOKKENDE BEELDEN!) hadden we op dat moment drie generaties AD(H)D bij elkaar. Nieuwsgierig? Bekijk het interview:
