Het blijft een bizarre ervaring: ik ga een kledingwinkel in, stap na een tijdje weer naar buiten en heb géén idee van welke kant ik kwam en waar ik naartoe moet. Alsof een stelletje grapjassen, terwijl ik in het pashokje stond, de winkelstraat een metamorfose heeft gegeven. Ik weet: er zijn nooit grapjassen in de buurt, het ligt gewoon aan mijn slecht ontwikkelde postduiveninstinct.
Ontbreken van een postduiveninstinct
Lang geleden zat ik als bijrijder in Engeland in de auto, een kaart op mijn schoot. Vanaf de snelweg moesten we pal naar het zuiden. Het duurde zo’n drie kwartier en toen begon het de chauffeur te dagen dat we niet naar het zuiden, maar naar het noorden reden. Dat was de laatste keer dat hij me een kaart in handen duwde.
Om beperkingen heen slalommen
Gelukkig kwam op een dag de TomTom op de markt. Nooit meer eindeloos rondjes rijden in Vinex-wijken. Nooit meer bij benzinestations de weg vragen. Nooit meer te laat op een afspraak, omdat ik het adres niet kon vinden (‘Maar ik had je toch een routebeschrijving gestuurd?’).
Te voet had ik alleen geen sikkepit aan die TomTom. Wel een keer geprobeerd, maar vervolgens liep ik kilometers om – terwijl er vanaf mijn parkeerplek om de bocht een voetgangersbrug bleek te liggen en die had ik dus over moeten steken.
Maar lang leve de vooruitgang. Tegenwoordig heb ik een app op mijn telefoon die mij altijd de weg wijst, of ik nu autorijd, fiets of loop. Dus zolang er bereik is, bereik ik mijn bestemming wel.
Dit is de les die ik na een kwart eeuw ronddwalen heb getrokken: wie geen postduiveninstinct heeft, moet compenseren met technische handigheidjes. En als ik de les breder trek: als je de hele tijd tegen je eigen beperkingen op botst, moet je jezelf aanleren om die beperkingen heen te slalommen.
Ook in mijn eigen hoofd kan ik steeds beter de weg vinden!
Het ontbreken van een postduiveninstinct: ADD dingetje of….?
Herken jij jezelf hierin:
- zelfs met behulp van Google Maps loop jij nog de verkeerde kant op
- op school was het excuus om te laat komen ‘ik was verdwaald’ bij jou wél oprecht
- roadtrips zijn niet aan jou besteed
- als kind waren speurtochten een hel
- je knikt als iemand je de weg wijst, maar snapt er nog niks van
- als je uit een winkel komt weet je niet meer van welke kant je kwam
- in de auto rijd je altijd dezelfde routes zodat je niet verdwaalt
- zelfs als dat betekent dat je moet omrijden
- als je vriendinnen op een onbekende plek willen afspreken raak je in paniek
- en eis je dat één van hen je komt ophalen
- je denkt soms dat je ergens bent waar je je helemáál niet bevindt
- de navigatie in de auto is jouw beste vriend voor elke eindbestemming
- toch presteer je het om alsnog de allesbeslissende afslag te missen
- waardoor je weer noodgedwongen een kwartier op de snelweg zit
- je hebt geaccepteerd dat je nooit de stad uit je hoofd leert
- je komt altijd te laat, want je was wéér verdwaald
Waar heeft dat beroerde richtingsgevoel nou eigenlijk mee te maken? Hoort dat bij de ADD kenmerken, is het een vrouwendingetje of heeft het ergens anders mee te maken? Hoe ervaren jullie een slecht richtingsgevoel? Heb je er zelf ook mee te maken en waar schuif jij het op af?
Behandelen van ADD
Wil je meer informatie over of je je moet laten behandelen voor ADD, over ADD behandeling over ADD in het algemeen? Neem dan contact met ADD coach Margo op.
Heb je al eens informatie aangevraagd, maar twijfel je nog of je coaching wilt? Herken je jezelf in het ADD-profiel, of je nu een diagnose hebt of niet? Heeft iemand in jouw naaste omgeving een diagnose en wil je hierover meer weten en leren over jezelf in interactie met de ander? Dan is onze videotraining misschien wel wat voor jou, meld je hier aan.
